Aterpearen susperraldia

- Zer duk hain kontent izateko?
- Aterpea bizirik zagok, mutil!
- Bizirik hau? Hondamendi egoeran zagok,  arras abandonaturik!
- Bai, baina urte luze, hotz eta ilun hauetan bere bihotzak  taupa-taupa jarraitu dik, poliki-poliki, bizkortze unea noiz iritsiko zain, lurralde hontako mendigoizaleon nahiari tinko eutsirik.
- Ta?
- Garaiko mendigoizaleen egi bihurtu zen amets eder hau berreskuratzeko bidean zagok! Mendizaleok Belaguan behar dugun taxuzko topagunea bere hondarretatik birsortuko duk!
- Zer? Olorondarron energiek eta indarrek bat eginik?
- Jakina seme! Eta Mendi eta Eskalada Kirolen Napar Federakundeak bultzaturik. Pozgarria, ezta?
- Tira aita! Oloron Murrua zain zaukaagu eta!

Aita zenaren omenez

 

Andia da gero nire beharra. Supazterrean ariturikoa, nekazarien istorioak eta eleak, txorien hegalak.
Andia da gero nire oroimena. Halako egunak eta uneak, gure elkarren arteko bizipenak, elur-maluta zabalak.
Andia da gero zure itzala, Andia bezain zabala, maitasuna bezainbat liluragarria, izadiaren magalak.

Andia da gero zure irria, Andia da gero gure harria.